Dan maar thuis (bed)kwartetten

Schaken

En dan opeens is er niets meer. We hebben zo hard gewerkt en we waren zo enthousiast over het resultaat. Dan is het heel moeilijk om in één keer te zeggen dat we het niet gaan doen. Maar hoe verder de corona zich ontwikkelde hoe meer het slechte gevoel kwam. Vlak na dat we het hadden besloten om niet te gaan spelen kwam het horecaverbod. Dus de beslissing was sowieso al voor ons genomen. En natuurlijk gaat de gezondheid van iedereen voor.

Dus de kleding maar in de wasmachine en afwachten tot we groen licht krijgen om weer wat te ondernemen. Wanneer dat zal zijn weet niemand. En we zijn echt niet de enige. Het is overal stiller dan normaal. Het hele sociale leven staat stil.

De bedden kunnen worden afgebroken, het toneel kan gesloopt. Maar niet voor altijd. Want we willen dit stuk echt spelen. Dus uiteindelijk zal alles weer worden opgebouwd en dan genieten we nog meer als dat we nu zouden doen. Want opeens is niets meer vanzelfsprekend.

Het gezinsleven gaat veel meer een rol spelen, met zijn allen tv kijken en misschien wel een potje kwartetten. Daar hebben we nu alle tijd voor.

En eens als het leven weer normaal is denken we nog terug aan deze tijd. De tijd dat een onzichtbare ziekmaker alles plat legde. In de eerste maanden van 2020. Tobronsa heeft de uitvoering uitgesteld, klein leed in een wereldoorlog. De oorlog met een virus.